นิทานความรัก: ความรักของนกน้อย

ในป่าที่ชื่อความรัก ...นกน้อยบินไปตามถนนสายหนึ่ง ถนนสายนั้นที่เจ้านกน้อยไม่เคยรู้ว่าจะเจออะไร  หวังเพียงแต่ว่าจะเจอต้นไม้ต้นเล็ก ๆ ระหว่างทางเดินเพื่อที่จะได้หยุดพักนาน ๆ  แต่วันแล้ววันเล่า เจ้านกน้อยก็ได้แค่พักเพียงชั่วคราวเท่านั้น ยังหาต้นไม้ที่อบอุ่นในฤดูหนาว และเย็นสบายในฤดูร้อนไม่ได้

แล้ววันหนึ่งเจ้านกน้อยก็บินมาเจอต้นไม้ใหญ่ ผลิดอกออกใบสวยงาม และร่มเย็น ต้นไม้ใหญ่พอให้นอนหลับ ไม่เปียกปอนจากสายฝนกระหน่ำ เพียงแค่อยู่ใต้ร่มเงา เจ้านกน้อยก็มีความสุข ทุก ๆ วันของนกน้อยเริ่มมีความหมาย มันบินไปคาบใบไม้ใบหญ้าหวังจะทำรังบนคาคบของต้นไม้ใหญ่ รังน้อยเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง เจ้านกน้อยฮัมเพลงส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างมีความสุข


หลายวันผ่านไป ขณะที่เจ้านกน้อยกำลังฮัมเพลงให้ต้นไม้ใหญ่ฟังอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงชายคนหนึ่งตะโกนดังลั่น และเอาก้อนหินปามาที่รังเจ้านกน้อย
"ฉันเป็นเจ้าของพื้นที่แถวนี้    เจ้าได้รับอนุญาตให้มาอยู่ที่นี่หรืออย่างไร   ลงไปจากต้นไม้นั้นเสีย ไป " 
 
เจ้านกน้อยทำเป็นหูทวนลม แต่ก็ยังคงไม่ยอมผละจากรังใต้ต้นไม้ใหญ่ ในที่สุดชายคนนั้นทนไมไหว ก็ตะโกนขึ้นพร้อมเงื้อมขวานที่อยู่ในมือขึ้น 
"ก็ได้เจ้านก ถ้าเจ้ายังไม่ยอมลงจากต้นไม้นี้  ข้าจะฟันต้นไม้ให้เละไปเลย ดูซิเจ้าจะยังอยู่ได้มั้ย"

นกน้อยตกใจเมื่อได้ยินคำพูดนั้น หันกลับมามองลำต้นไม้ใหญ่นั้นด้วยความรัก ถึงแม้ฉันอยากอยู่ตรงนี้  แต่ถ้าต้นไม้ใหญ่นั้นต้องเสียกิ่งก้าน เพราะความอยากได้ของฉัน ต้นไม้นั้นก็คงหมดความสง่างามเสียแล้ว  เจ้านกน้อย จึงตัดใจ รีบบินจากต้นไม้นั้นมาในทันที ก่อนที่ชายคนนั้นจะฟันต้นไม้ทิ้ง

แม้นกน้อยจะจากต้นไม้ใหญ่นั้นมาแล้ว  แต่ก็ยังคงคิดถึงต้นไม้ต้นนั้นอยู่เสมอ วัน ๆ มันจะคอยวนเวียนมาดูต้นไม้ใหญ่ในวันที่อาทิตย์กำลังอัสดง เพื่อหลบสายตาของชายใจร้ายที่คอยจ้องจะไล่มัน 

เจ้าค้างคาวที่เห็นพฤติกรรมของนกน้อยแล้ว ก็รู้สึกเวทนาเจ้านกน้อย ที่ไปกลัวกับคำพูดของชายคนนั้น

"ข้าว่าชายคนนั้นโง่แล้ว เจ้านกน้อย เจ้ากลับโง่เสียกว่า...เจ้ากลัวมันเหรอ  มันจะตัดต้นไม้ทิ้งก็ตัดไปสิ  ต้นไม้ของมัน มันจะโค่นเพราะอยากจะไล่เจ้า ก็ให้มันทำไป  เป็นข้าหน่อยไม่ได้ ข้าจะย้ายรังหนีไปเรื่อย ๆ ให้มันตัดต้นไม้ของมันเสียให้หมดป่าไปเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า "

"ถ้าเจ้าทำอย่างนั้น เพราะเจ้าไม่มีใจผูกพันกับสิ่งที่เจ้ารักนะ  ฉันรักต้นไม้นั้น ถ้ามันจะถูกโค่นเพราะฉัน ฉันก็คงไม่มีความสุข" นกน้อยโต้ตอบกับเจ้าค้างคาว

ค้างคาวก็ยังไม่ลดละ "แล้วที่เจ้าต้องคอยบินมาดูมันทุกวันนี่น่ะ มันสุขแล้วเหรอ"

"ฉันสุขแล้ว อย่างน้อยฉันก็ยังได้ชื่นชมและมองต้นไม้นั้นเติบโตอย่างสวยงามและสง่า การไม่ได้ครอบครอง ไม่ใช่ว่าต้องเป็นทุกข์เสมอไปหรอกนะ " 

นกน้อยตอบเจ้าค้างคาว ก่อนค่อย ๆ บินไปที่เหนือต้นไม้ใหญ่ มันบินรอบ ๆ พร้อมส่งเสียงเพลงเจื้อยแจ้ว  อย่างที่ทำในทุก ๆ วัน เสมือนการทักเพื่อนเก่าที่เคยอาศัยพักพิงในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต  มันบินอยู่อย่างนั้นพักใหญ่ ก่อนเปลี่ยนทิศบินกลับรังนอนที่จากมา เพียงเพื่อหวังว่าจะพบต้นไม้ใหญ่ในวันพรุ่งนี้อีกครั้ง