ฉันเขียนถ้อยคำนี้ไว้ อันเนื่องจากกระทู้ TWS ใน Trekking Thai แต่ฉันไม่ได้เอาไปลง เนื่องจากเนื้อหาดูเศร้า ฉันเลยเก็บไว้อ่านเองดีกว่า :)
แต่ฉันเองก็ส่งให้พี่คนหนึ่งที่รู้จักกันได้อ่านแล้ว แค่คนเดียวเท่านั้นเอง
ถึงเพื่อนของฉัน...เวลาของฉันคงใกล้หมดลงทุกทีแล้ว
ฉันกำลังเผชิญหน้ากับฉากสุดท้ายของชีวิต
ฉันกำลังจะบอกให้เธอได้รับรู้ถึงเรื่องราว ที่ซึ่งฉันก้าวย่างผ่านพ้นมา
ฉันมีชีวิตที่เต็มเปี่ยมด้วยพลัง ผ่านการเดินทางก้าวแล้วก้าวเล่าตามแต่หนทาง
ฉันทำในสิ่งที่ฉันควรทำ แม้มันอาจดูว่าไม่มีค่ายิ่งใหญ่เพียงใดเลย
เมื่อฉันย้อนกลับไปมอง... ฉันยังจำได้ในทุกรายละเอียด ทุก ๆ ความทรงจำที่ผ่านมา
แต่น่าเสียดายที่เวลาของฉันมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่จะอิ่มเอมไปกับมัน
ถึงแม้ว่าตลอดเส้นทางของฉัน ฉันจะเคยวาดหวัง และใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังก็ตามที
แต่ฉันก็เคยล้มและเจ็บ แต่เธอรู้มั้ย มันยังมีอะไรที่มากกว่านั้น นั่นคือ
"ฉันได้เลือกที่จะดำเนินตามทางของฉันเอง"
บางทีฉันพบว่า ฉันพอใจที่จะลงมือทำ มากกว่าการมานั่งคิดไตร่ตรองว่า
ผลประโยชน์ที่ฉันจะได้นั้น มันคุ้มค่ากับความทุ่มเทของฉันหรือไม่
ฉันพร้อมจะยอมรับหากทางที่ฉันเดินผิดพลาดขึ้นมา
ฉันพร้อมที่จะยืนขึ้นและท้าทายความผิดพลาดของฉันโดยไม่อาย
ไม่หลบหนีไปไหน เพระมันคือทางที่ฉันเลือก เลือกที่จะทำแล้ว
ในยามที่ฉันมีความรัก ฉันก็เลือกในแบบทางของฉัน
ฉันพร้อมที่จะรักและร้องไห้ ความรักคือส่วนเติมเต็มที่ฉันขาดหาย
แม้ว่าความรักจะมาพร้อมกับความเจ็บปวด
แต่หากแม้เวลาล่วงไป น้ำตาแห่งความเสียใจก็ดูจะแห้งเหือดไปแล้วเช่นกัน
เพื่อนของฉัน... ฉันอยากบอกเธอว่า สำหรับคน ๆ นึงแล้ว
อะไรที่เขาได้รับ ถึงแม้จะมีค่ายิ่งใหญ่เพียงใด
หากมันไม่ได้เป็นตัวตนจิตวิญญาณของเขาแล้ว
เขาก็จะเห็นว่ามันเป็นแค่เศษเสี้ยวแห่งผงธุลี
อย่าแม้แต่จะอ้อนวอนขอให้รับไว้
นั่นแหละคือความรู้สึกอย่างแท้จริงที่ฉันอยากบอกเธอ
ฉันไม่อาจละทิ้งทางของฉันไปได้
ทุก ๆ สิ่งที่ฉันเขียนไว้นี้
ฉันได้ถ่ายทอดออกจากใจของฉันให้เธอรับรู้
จงรู้ไว้ว่า ทุก ๆ สิ่งที่ฉันทำ ฉันได้เลือกแล้ว
เลือกที่จะดำเนินตามทางของฉันเอง...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น